Hopelijk heeft u mooi weekeinde gehad. En heeft u net als ik weer volop genoten van het gedrag van de coaches, de ouders en de scheidsrechters. Is het u ook opgevallen dat al deze sportliefhebbers het veelal om hun eigen plezier gaat en niet om het plezier van de mensen om wiens sport en sportbeleving het eigenlijk te doen was?
Of behoorde u tot de categorie die een poging gedaan heeft de eerste 6 stappen naar een mooie, gezellige en belevingsvolle wedstrijd te zetten?
Stap 1: neem de omgeving nauwgezet in je op,
stap 2: maak contact,
stap 3: geef een compliment,
stap 4: spreek duidelijke taal,
stap 5: ga correct om met hiërarchie,
stap 6: accepteer kritiek en doe er iets mee
Leuk hè!!!
En als u de smaak te pakken heeft, zijn er nog wel een paar praktische stappen te zetten waarna het echt leuk wordt langs de lijn.
Ondanks de goede, persoonsgerichte aanwijzingen van de coach en ouders hebben “we” toch verloren en ondanks dat de coach zich realiseert dat het geen topsport is, is hij behoorlijk teleurgesteld. En blijkbaar mogen de kids dat weten ook!!! Net hun stinkende best gedaan en dan krijg je dit. Een tierende coach. Omgaan met veranderende omstandigheden (we zijn toch níet de beoogd Champions League winnaar?) is niet de coach zijn sterkste punt. Een beetje flexibiliteit zou de aanwijzingen een stuk effectiever maken. De kans dat de kids luisteren neemt ongeveer rechtevenredig toe.
Stap 7: wees flexibel en pas je doelen aan aan de realiteit .
Maar de coach wil ook de moed erin houden dus komen er een paar opbeurende opmerkingen: hard gewerkt, volgende keer beter, e.d. maar of het helpt? Probleem: niemand voelt zich aangesproken, niemand weet wat hij anders kan doen. Sterker nog, het motiveert ook niet. Echte complimenten wel.
Stap 7: wees flexibel en pas je doelen aan aan de realiteit,
Stap 8: geef persoonlijk tenminste één compliment over iets dat goed gedaan is.
Dat heeft meer effect dan 10 negatieve punten. Die 10 punten negatieve punten zijn dat trouwens niet; het zijn punten die beter kunnen. Heeft u ‘m? Blijf concrete aanwijzingen geven hoe beter kan en verzand niet in zuchtend: “ hoe vaak moet ik nog zeggen?” of “begrijp je het nou nog niet?”.
Stap 7: wees flexibel en pas je doelen aan aan de realiteit ,
Stap 8: geef persoonlijk tenminste één compliment over iets dat goed gedaan is,
Stap 9: geef niet op ook al wordt het doorzettingsvermogen op de proef gesteld.
Overigens het feit dat ze het niet begrijpen kan ook betekenen dat de coach nog niet begrepen heeft hij hoe de zaak helder en transparant moet uitleggen.
De prominente rol van coaches komt meestal tot uitdrukking bij teamsport. Vreemd is wel dat de coach zich zelden als onderdeel van het team gedraagt. We doen het samen, maar je moet het wel doen zoals ik het zeg! Naar voren, stap naar links, druk zetten. Het kan ook anders als de coach onderdeel van het team is door simpel de vraag te stellen: hoe had je gedacht het te willen aanpakken? Dan kun je van daar uit “samen” ten strijde trekken. Werkt trouwens voor ouders ook heel goed.
Stap 7: wees flexibel en pas je doelen aan aan de realiteit,
Stap 8: geef persoonlijk tenminste één compliment over iets dat goed gedaan is,
Stap 9: geef niet op ook al wordt het doorzettingsvermogen op de proef gesteld,
Stap 10: werk samen met je team.
Op zo’n zelfde zaterdagochtend trof ik langs de lijn bij mijn zoon eens een legertje ouders dat precies weet hoe het moet, u kent ze wel. De coach bekeek de zaak rustig en hoorde dat de ouders niet alleen hun kind wilden coachen maar ook de in hun ogen nog jonge, onervaren, ietwat schuchtere, aardige coach. Het leeftijdsverschil van pak ‘m beet 25 jaar rechtvaardigt dat blijkbaar. Maar deze topcoach bleef onbewogen de hiervoor genoemde stappen uitvoeren en sprak de voor mij legendarische woorden: “Ze mogen ook fouten maken”. Deze jonge coach werkt nu bij een van topvoetbalclubs in Nederland en als ik daar de baas was kreeg hij een contract voor het leven.
Stap 7: wees flexibel en pas je doelen aan aan de realiteit,
Stap 8: geef persoonlijk tenminste één compliment over iets dat goed gedaan is,
Stap 9: geef niet op ook al wordt het doorzettingsvermogen op de proef gesteld,
Stap 10: werk samen met je team,
Stap 11: laat kinderen ook zelfstandig iets oplossen… of niet.
Meestal als de coach zich er niet meer mee bemoeit is dat vanuit moedeloosheid, zoek het zelf maar uit, jullie luisteren toch niet. Kent u die houding? Maar door ze te betrekken bij de oplossing (stap 10) en ze – als ze ergens echt van overtuigd zijn – het zelfstandig te laten oplossen kweek je nieuwsgierigheid. Helaas staan de meeste coaches met hun jarenlange prof-ervaring klaar om te vertellen hoe het moet. Dan ga je als kind natuurlijk niet meer zelf nadenken. Naar zulke profs luister je. En anders wordt je verteld dat je MOET luisteren. Maar nieuwsgierige kinderen, die samenwerken en zelfstandig dingen mogen doen, leren het snelst. Dus ouders en coaches doe rustig aan, stimuleer tot nadenken en geef kinderen de ruimte om te ontdekken.
Stap 7: wees flexibel en pas je doelen aan aan de realiteit,
Stap 8: geef persoonlijk tenminste één compliment over iets dat goed gedaan is,
Stap 9: geef niet op ook al wordt het doorzettingsvermogen op de proef gesteld,
Stap 10: werk samen met je team,
Stap 11: laat kinderen ook zelfstandig iets oplossen… of niet,
Stap 12: wek nieuwsgierigheid.
Met deze 12 stappen wordt het vast gezelliger langs de lijn. De sfeer zit erin en de kids groeien tot ongekende hoogte. Succes komende week langs de lijn.
Cees Jan Gieskes.