Ondanks onze handelsgeest (die ons naar verre streken heeft gebracht) blijft het voor ons moeilijk om direct over de grens met Duitsland onze kansen te pakken. Op veel plaatsen is er sprake van een groot verschil in werkgelegenheid en toch lukt het ons niet om grensoverschrijdende arbeid zo vloeibaar te maken dat het communicerende vaten worden.

Waar in Nederland op sommige plaatsen langs de grens de werkloosheid boven de 10% stijgt is er op hemelsbreed 50 kilometer in Duitsland op het zelfde moment sprake van een werkloosheid van nog geen 3%. Ik zeg: “ Dat biedt kansen!”. Maar ik ben vast niet de eerste die dat gezegd heeft, zoveel zelfkennis heb ik dan ook wel weer. Maar toch…

Aan de ene kant van de grens weten we dat 10% te veel is om, in economisch zwakkere regio’s, op korte termijn iedereen aan het werk te krijgen. Terwijl aan de andere kant van de grens de werkloosheid een kritische grens raakt. 3%, met in achtneming dat niet iedereen op elke baan past, betekent dat er, daadwerkelijk een te kort aan arbeidskrachten is. ALARM. Alles moet uit de kast om de economie draaiende te houden.

Waarom lukt het ons dan niet deze twee werelden te verenigen? Allereerst zijn de eisen die in Duitsland gesteld worden aan “Fachleute” anders. Dat wil zeggen in Duitsland kennen ze natuurlijk niet de “MBO gediplomeerde BOL4 Zorg en Welzijn”. Om die reden moeten er vergelijkingen gemaakt worden op inhoud van opleidingen. Dat snapt u, dat snap ik. En dat gebeurd natuurlijk ook. Soms wordt er net iets extra’s gevraagd door afwijkende wet- en regelgeving, maar alá.

Dan is er natuurlijk de afwijkende sociale wetgeving. Wij hebben de zorgverzekering, Duitsland de Krankekasse. Wij kennen, door de goede oude Drees, flexwerk met oproepcontracten en tijdelijke banen. Duitsland heeft “echte banen”. Maar per saldo verdien je in Duitsland zeker niet minder. En als je eenmaal aan het systeem gewend bent valt het allemaal best mee.
De werkloosheidscijfers aan beide kanten van grens helpen daarbij een handje mee om toch de stap te wagen.

En toch, en toch lukt het ons niet om er een successtory van te maken. Nederlandse professionals voldoen aan alle eisen, gaan akkoord met de Duitse verloningswetgeving, maar worden toch onverrichter zake teruggestuurd.

We hebben aan alles gedacht; we hebben alles opgelost. Maar we zijn vergeten dat er In Duitsland anders gekeken wordt naar houding en gedrag dan in Nederland. We definiëren flexibiliteit anders; we stellen net iets andere eisen aan afspraken nakomen; we interpreteren omgaan met hiërarchie net iets anders. Kortom wat we in Nederland, in vele gevallen ongeschreven, een goede werknemers vinden komt niet één op één overeen met wat men in Duitsland verstaat onder een “Goede Werknemer”.

Naast diploma’s, regelgeving zou het goed zijn Nederlanders die over de grens willen werken te toetsen op werknemersvaardigheden volgens de Duitse MKBGW-Norm. Zaken als: Sprachverständnis, Sozialverhalten, Vereinbarungen einhalten, Umgang mit Kritik Vanuit het visie van Duitse ondernemers, beoordeeld door Duitse Assessoren. Da’s ook MKBGW