Zo vanuit mijn kantoor op de vijfde verdieping kijk ik uit op een van de oudste toegangswegen tot Groningen: de Hereweg. Zoals jullie ook niet ontgaan zal zijn was het de afgelopen dagen mooi, pril voorjaarsweer. Dit type weer nodigde mij uit om een kort ommetje te maken.
Zo lopend langs de Hereweg. Even voor het beeld. Twee rijstroken en twee busbanen breed met aan beide zijden een fietspad. Niet echt frisse lucht, maar toch… Ik was niet de enige die er zo over dacht want verscheidende wandelaars, joggers en hardlopers haalden me in. En toen gebeurde het…
Plotseling stopte daar midden op de weg een Toyota Starlet, rood verbleekt (zo’n type auto dat in vroeger dagen in aanmerking kwam voor Wrak van de Week). Er springt een langharige jongen, flinke bos krullen, uit. Het houdt een beetje het midden tussen Hip of Hop. Hij rent om de auto heen. Verschrikt kijk ik op en denk, net als velen met mij: “Wat gaat hier gebeuren?” De Toyota rijdt ondertussen in een stapvoetstempo door. De jongen bedenkt zich geen moment, bukt zich, strekt zijn arm en raapt een teddybeer van de grond. In een strakke sprint steekt hij de weg over naar een jonge moeder met kinderwagen. Hij overhandigt de teddybeer, steekt de weg weer over, springt in de auto en weg zijn ze weer
Al met al duurde dit schouwspel misschien 3 minuten. En toch roept het bij mij veel vragen op. Wat beweegt deze jongen dit te doen? Hij hoeft het niet te doen, iemand die hem dat kwalijk zal nemen. Sterker nog, er is niemand die dit gedrag van de jongen verwacht. De jongen werft er ook geen eeuwige roem mee. Ik denk dat er maar weinigen zijn die het gezien hebben. En het leek mij ook nog wel een type (al kan ik dat natuurlijk niet weten) dat zelf al lang vergeten is wat hij gedaan heeft omdat hij het niet zo bijzonder vond.
En misschien is het dat ook niet. Immers het zal de wereld niet direct doen veranderen. Het zal ook de krant niet halen. Er verandert eigenlijk niks. Het kind heeft niet in de gaten wat het verloren was, de moeder had het niet gemerkt en het hooguit jammer of hinderlijk gevonden dat de knuffel zoek was. Het vindersloon, als dat er al geweest was, zou nooit hoog geweest zijn. Ogenschijnlijk zijn er meer rationele argumenten om niks te doen. Immers, het levert niks op… toch?
Maar wat nu als iederéén dit gedrag zou vertonen? Dan zou de wereld een immense verandering ondergaan. Ongemerkt… net zo, dat je nooit weet welke zandkorrel nu maakt dat je een berg zand hebt.
In een organisatie levert dergelijk gedrag een resultaatsverbetering op die kan oplopen tot 15%. Dat heeft niks te maken met kennis en kunde. Maar alleen maar met hoe we ons gedragen. Ten opzichte van klanten, collega’s, leidinggevenden.
Al eens nagedacht wat jij daaraan kan bijdragen?
Cees Jan Gieskes
